Χρυσές σταφίδες και φροντίδα για αυτές

Αυτό το φυτό είναι εγγενές στον Καναδά, στο βόρειο Μεξικό και στις δυτικές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών. Η χρυσή σταφίδα εμφανίστηκε στη Ρωσία στις αρχές του 18ου αιώνα και κέρδισε αμέσως μεγάλη δημοτικότητα. Αυτό το φυτό έχει φανταστική προσαρμοστικότητα, ριζώνοντας σε μια μεγάλη ποικιλία κλιμάτων και τύπων εδάφους. Η χρυσή σταφίδα είναι ανθεκτική στην ξηρασία, ανθεκτική στον παγετό, πρακτικά δεν είναι ευαίσθητη σε ασθένειες και παράσιτα, είναι ένα εξαιρετικό φυτό μελιού και χρησιμεύει ως διακοσμητική διακόσμηση για κήπους. Αγαπά τον ήλιο, αλλά μπορεί να αναπτυχθεί και σε μερική σκιά.

Τα μούρα, ανάλογα με την ποικιλία, μπορεί να είναι πορτοκαλί, κόκκινο, καφέ, κίτρινο ακόμα και μαύρο. Τα μεγέθη τους κυμαίνονται από το μέσο μέγεθος ενός φραγκοστάφυλου έως το μέσο μέγεθος ενός φραγκοστάφυλου. Η γεύση είναι ασυνήθιστη για όσους είναι συνηθισμένοι στη μαύρη και κόκκινη σταφίδα, αλλά είναι ευχάριστη και πιο γλυκιά. Τα φρούτα περιέχουν βιταμίνη C, αλλά 3-4 φορές λιγότερο από τα φρούτα της μαύρης σταφίδας. Αλλά η χρυσή σταφίδα περιέχει πολύ καροτίνη (περισσότερη από τα βερίκοκα). Τα μούρα έχουν ισχυρό δέρμα, ανέχονται καλά τη μεταφορά και αποθηκεύονται για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η φροντίδα για τις χρυσαφένιες σταφίδες είναι η ίδια με τη μαύρη σταφίδα. Πότισμα μόνο σε ξηρούς χρόνους, σίτιση από τον τρίτο χρόνο της ζωής με υγρή κοπριά ή χούμο πουλερικών με ορυκτά λιπάσματα. Θα πρέπει επίσης να αφαιρεθούν σπασμένα και παλιά κλαδιά. Αυτό το φυτό πολλαπλασιάζεται με διαίρεση του θάμνου, στρωματοποίηση ή ξυλώδη μοσχεύματα. Η φύτευση γίνεται νωρίς την άνοιξη, πριν ανθίσουν τα φύλλα ή το φθινόπωρο, πριν από την έναρξη του παγετού.Συχνά χρησιμοποιείται ως υποκείμενο για φραγκοστάφυλα και κόκκινες σταφίδες.